Η εικαστική μου έρευνα επικεντρώνεται στην διερεύνηση της έννοιας του παιγνιδιού. Κάποια από τα ζητήματα που με έχουν απασχολήσει είναι η τέχνη ως παιγνίδι και η επανανοηματοδότηση γνωστών παιγνιδιών μέσα στο εικαστικό έργο. Τελευταία εμπνέομαι από τις δημοφιλείς εικόνες καιτα αντικείμενα που μας επηρεάζουν και αλληλοεπιδρούμε όλοι μας και διαμορφώνουμε τις ταυτότητές μας μέσα από αυτά. Αυτά τα αντικείμενα ενώ συνεχίζουν να είναι φορείς πολιτιστικών, πολιτικών και κοινωνικών αξιών επενδύονται με προσωπικό νόημα από εμάς. Ο σκοπός μου είναι να αναδιοργανώσω τις οπτικές πληροφορίες που αντιλαμβάνομαι με σκοπό να θέσω κρίσιμα ερωτήματα στην καλλιτεχνική μου έρευνα. Αυτά τα ερωτήματα περιλαμβάνουν ζητήματα της ζωής όπως ο χρόνος, το παιχνίδι, η πνευματικότητα, ο φόβος, ο δυϊσμός ανθρώπου/φύσης και άλλα.
Επιλέγω κυρίως εικόνες και αντικείμενα που εκπροσωπούν δύο διαφορετικές αισθητικές: α) την αισθητική της παρωχημένης εικονογράφησης (vintage) και β) την αισθητική των έντονων και ζωηρών χρωμάτων (bright and busy aesthetic[1]). Διερευνώ τη δύναμη των ζωηρών χρωμάτων σε εικόνες του δημοφιλούς οπτικού πολιτισμού με παραδοσιακά μέσα και τεχνικές (ακουαρέλα). Άλλες φορές αντιπαραθέτω αυτές τις εικόνες με άλλες αντιθετικές εικόνες ώστε να αμφισβητηθεί η νοηματική τους σύνδεση με την παιδικότητα και την ξεγνοιασιά. Από την άλλη στα κεραμικά γλυπτά, τα φτηνά πολύχρωμα πλαστικά αντικείμενα που αποτελούν μοντέλα για καλούπι, γίνονται τρομαχτικά και αστεία ζωόμορφα όντα. Η δημιουργική διαδικασία περιλαμβάνει διάφορες πρακτικές παραδοσιακές και σύγχρονες. Μια από αυτές είναι η δημιουργία αρχείων των εικόνων και αντικειμένων με σκοπό να διερευνηθούν κατηγοριοποιήσεις και θέματα (π.χ. vintage κόμικς και παιδικότητα). Στη συνέχεια, μέσα από διάφορες δημιουργικές στρατηγικές (π.χ. επαναχρησιμοποίηση του ίδιου αντικειμένου, δημιουργία κολάζ, αντιγραφή της εικόνας στη ζωγραφική ή σε σχέδιο, δημιουργία καλουπιών από παλιά πλαστικά αντικείμενα και σκουπίδια κ.ά.) προκύπτουν τα τελικά προϊόντα της καλλιτεχνικής έρευνας. Επιδιώκω την οικοδόμηση μιας νέας προσωπικής συναισθηματικής σύνδεσης με γνωστές εικόνες. Ο Πικάσο έλεγε ότι «η ζωγραφική είναι ένας τρόπος να κρατάς ημερολόγιο». Τα έργα που δημιουργώ αποτελούν τεκμήρια μνήμης της στιγμής της δημιουργίας για εμένα ενώ ταυτόχρονα, λόγω της σύνδεσής τους με μια παρωχημένη αισθητική, έχουν την δύναμη να ανακαλούν μνήμες στον θεατή όπως για παράδειγμα την μνήμη της παιδικότητας μέσα από την εικονογράφηση του Ντίσνεϊ.
[1] Duncum P. (2021). Popular Pleasures, An Introduction Of Aesthetic Of Popular Visual Culture. London: Bloomsbury.